اصل شرط به نفع ثالث نیاز به رضایت ثالث ندارد ایجادش نیاز به رضایت ثالث ندارد اما استقرار و اثرش و تاثیرش نیاز به رضایت ثالث دارد.
آن شرط می خواهد اجرا شود اثر اصلی اش کامل شود.
منظور ما شرط صحت است.
برای صحیح بودن عقد بیع اهلیت طرفین شرط است.
اگرماخواستیم شرط کنیم نیاز به رضایت ثالث داریم برای این که عقد صحیح باشد باید رضایت ثالث را بگریم یا نه
و آن فرد بگوید من انجام نمی دهم.چه شرط باشد چه تعهد اصلی بر فعل ثالث است.غیرنافذ است می تواند قبول کند یا رد کند.
اگر قید مباشرت داشته باشد ... می توانیم عقد را فسخ کنیم.به دلیل این که شرط قابل اجرا نیست و تعذر پیدا کرده.از باب تعذر شرط می توانیم عقد را فسخ کنیم.
اگر فرد قید مباشرت نداشت کار تخصصی آن چنانی نبود و طرفین نیز درخصوص قید مباشرت صحبتی نکردند.در این جا خود کسی که متعهد شده شرط را درج کرده حق انتخاب دارد یا خودش انجام دهد یا خسارت بدهد.
ماده ۲۳۴ قانون مدنی: شرط بر سه قسم است:
شرط صفت عبارت است از شرط راجعه به کیفیت یا کمیت مورد معامله.
شرط نتیجه آن است که تحقق امری در خارج، شرط شود.
شرط فعل آن است که اقدام یا عدم اقدام به فعلی بر یکی از متعاملین یا بر شخص خارجی(تعهد بر فعل ثالث جنبه فرعی دارد شرط است نه عقد) شرط شود.
