تحلیل مفهوم و کارکرد رأی اصراری

دیوان‌عالی‌کشور به‌عنوان عالی‌ترین مرجع قضایی بایستی بر اجرای صحیح قوانین در محاکم نظارت کند. نظارت مزبور از طریق نقض و ابرام آراء محاکم در قالب رسیدگی فرجامی صورت می‌پذیرد. گاهی ممکن است دادگاه مرجوع­الیه در مقام رسیدگی مجدد، رأیی مشابه با رأی منقوض و مبتنی بر همان جهات صادر کند که در این صورت، رأی مزبور به وصف اصراری متصف می‌شود. در عین حال، مادام که موجبات نقض در آراء اولیه و ثانویه متفاوت باشد، صدور رأی اصراری از سوی محکمه تالی محقق نشده و موجبی برای ارجاع پرونده به هیأت عمومی شعب حقوقی فراهم نخواهد بود. پس از صدور رأی اصراری توسط دادگاه هم عرض، چنان‌چه نسبت به رأی مزبور فرجام خواهی شده و شعبه دیوان برای مرتبه دوم آن‌را مغایر با موازین شرعی یا مقررات قانونی تشخیص دهد، باید موضوع به هیأت عمومی شعب حقوقی ارجاع شود و چنان‌چه هیأت عمومی با نظر شعبه دیوان موافق بوده و به نقض رأی اصراری دادگاه اقدام کند، رسیدگی مرتبه سوم به شعبه هم­عرض دادگاه صادرکننده رأی منقوض ارجاع می‌شود. مفاد قسمت اخیر ماده 408 قانون آیین دادرسی مدنی از حیث نحوه عمل دادگاه مرجوع­الیه ثالث و الزام یا عدم الزام دادگاه مزبور به تبعیت از رأی هیأت عمومی، تا حدودی دچار ابهام است و همین امر موجب بروز اختلاف­نظر در این زمینه شده است. در این مقاله، سعی بر آن است تا ضمن تبیین مفهوم و شرایط تحقق رأی اصراری، دیدگاههای موجود در زمینه لزوم یا عدم لزوم تبعیت از رأی اصراری دیوان عالی کشور با ملاحظه سابقه تحولات قانونی حاکم بر موضوع بررسی شود و ایده لزوم تبعیت دادگاه مرجوع­الیه از رأی اصراری هیأت عمومی شعب حقوقی دیوان عالی کشور تقویت شود.

تصمیمات محاکم: رای دیوان عالی تمیز بر ابرام

بررسی رابطه بین شخصیت کاریزماتیک رهبران و اثربخشی آنها با مطالعه بعد تاریک کاریزما

مطالعه جهت گیری های ارزشی و فرهنگی و الگوی قضاوت به مثابه برخی مبانی رفتار انسانی۱

مطالعه جهت گیری های ارزشی و فرهنگی و الگوی قضاوت به مثابه برخی مبانی رفتار انسانی

بررسی‌ رابـطه‌ نظام‌ ارزشی‌ و رشد اخلاقی‌ با هویت‌یابی‌ در دانشجویان‌ دانشگاه‌ شهید چمران‌ اهواز

پیش فرضها و قضاوتهای ارزشی در متدلوژی علم

قضاوت های ارزشی

نقش مقصود معناى زندگى در شعر و اندیشه حافظ

غزل شماره۵۱۹

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

 

چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

 

به چه دیر ماندی ای صبح که جان من برآمد

 

بزه کردی و نکردند مؤذنان ثوابی

 

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند

 

همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی

 

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم

 

که به روی دوست ماند که برافکند نقابی

 

سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد

 

که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی

 

دل من نه مرد آنست که با غمش برآید

 

مگسی کجا تواند که بیفکند عقابی

 

نه چنان گناهکارم که به دشمنم سپاری

 

تو به دست خویش فرمای اگرم کنی عذابی

 

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی

 

عجب است اگر نگردد که بگردد آسیابی

 

برو ای گدای مسکین و دری دگر طلب کن

 

که هزار بار گفتی و نیامدت جوابی