دیوانه و دلبسته اقبال خودت باش
سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش
بگذار حسودان همه عیب تو بگویند
باور نکن و دلخوش اقبال خودت باش
یک لحظه نخور حسرت آنرا که نداری
راضی به همین چند قلم مال خودت باش!
دنبال کسی باش که خیر تو بخواهد
اینگونه اگر نیست به دنبال خودت باش!
پرواز قشنگ است ولی بی غم و منت
منت نکش از غیر و پروبال خودت باش
صد سال اگر زنده بمانی گذرایی
پس شاکر هر لحظه و هرسال خودت باش
إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِینَ یُحَارِبُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَیَسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَسَادًا أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلَافٍ أَوْ یُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ۚ ذَٰلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیَا ۖ وَلَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِیمٌ
همانا کیفر آنان که با خدا و رسول به جنگ برخیزند و در زمین به فساد کوشند جز این نباشد که آن‌ها را به قتل رسانده، یا به دار کشند و یا دست و پایشان به خلاف یکدیگر بِبُرند و یا به نفی و تبعید از سرزمین (صالحان) دور کنند. این ذلت و خواری عذاب دنیوی آنهاست و اما در آخرت به عذابی بزرگ معذّب خواهند بود.
محل نزول:
این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است.
شأن نزول:
«شیخ طوسی» گوید: در سبب نزول آیه اختلاف نموده اند: اول، ابن عباس و ضحاک گویند: درباره قومى نازل شد که بین آن‌ها و رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم عهدى بسته شده بود و آن‌ها نقض عهد نمودند و در روى زمین فساد کردند، خداوند رسول خویش را در کیفیت شکنجه آنان که در آیه مذکور است، مخیر فرمود.
دوم، حسن بصرى و عکرمة گویند: درباره مشرکین نازل گردیده است.
سوم، قتادة و انس و سعید بن جبیر و سدى گویند: درباره عرینیین و عکانیین نازل شده است. هنگامى که مرتد شده و در روى زمین فساد کرده بودند، پیامبر دستور دستگیرى آن‌ها را صادر فرمود و نیز دستور داد دست‌ها و پاهاى آن‌ها را قطع کنند و به چشم هاى آن‌ها سیخ و میل فرو نمایند و در بعضى از اخبار چنین آمده که آن‌ها را سوزانیدند و برخى گویند: پیامبر اراده نمود که چشم هاى آن‌ها را به سیخ بکشد این آیه نازل گردید و از اراده خویش صرفنظر نمود.
واژه ایلاء از ریشه «ا ـ ل ـ ی» به معنای سوگند یاد کردن به طور مطلق
یا سوگندی است که اقتضای مسامحه و کوتاهی درباره کار مورد سوگند داشته باشد.
به تعبیر شیخ بهائی، در واجب تخییری، شارع برای واجب، بدلی از غیر نوع آن تعیین می‌کند که انجام دادنش در حال اختیار جایز است (الواجبُ المخیَّر ما عَیّن له الشارعُ بدلاً مِن غیرِ نوعه اختیاراً).
