اعتبار و آثار شرط منع فرزندآوری در نکاح

عقد نکاح از جمله عقودی به شمار می­آید که در بر دارنده­ی مسایل حقوقی فراوانی است. شروط ضمن عقد نکاح که بسیار مهم­تر از شرایط اساسی نکاح هستند، موجب شده که این مساله همواره محل بحث میان حقوقدانان باشد. از جمله این شروط، شرط منع فرزندآوری است که در فقه نیز به عنوان شرط عزل یا عدم استیلاد مطرح می­گردد. بر اساس این که فرزندآوری و به طور کلی نزدیکی را، جزء مقتضای ذات عقد نکاح به حساب آوریم یا خیر، نظریات مختلفی در مورد صحت یا عدم صحت این شرط بیان شده است. شرط منع فرزندآوری معمولاً به صورت شرط فعل منفی مادی است که ضمانت اجرای آن به مانند شروطی از این دست می­تواند اجبار به انجام تعهد، پرداخت خسارت، ایجاد حق فسخ و یا ایجاد حق طلاق یا هر ضمانت اجرای مورد توافق دیگری باشد. از سوی دیگر اگر شرط مذکور نقض گردد در حقوق و تعهدات زوجین تغییراتی ایجاد می شود؛ به عنوان مثال اگر مشروط له این شرط زوج باشد می­توان گفت که در پرداخت اجرت­المثل و سایر حقوق مادی زوجه موثر بوده و از باب جبران خسارت می­تواند تاثیرگذار باشد؛ یا حتی در موضوع حضانت که از حقوق و تکالیف هر کدام از زوجین بر اساس قانون است می­تواند موثر واقع شود. پژوهش حاضر سعی دارد به این دو موضوع یعنی اعتبار و آثار شرط منع فرزندآوری در نکاح بپردازد.