خطاب فعلی به خطابِ بعد از مرحله انشا و قبل از مرحله تنجّز اطلاق می‌شود.
۱ - تعریف
[ویرایش]
خطاب فعلی، مقابل خطاب انشایی بوده و خطابی است که از جانب مولا جعل و انشا شده و چون وقت عمل به آن رسیده است، به مکلفان ابلاغ نیز شده است. در چنین حالتی اگر مکلف از خطاب شارع آگاهی یافت و مانعی نیز بر سر راه انجام آن نبود این تکلیف فعلی بر او منجز می‌شود؛ برای مثال، اگر مولا حکم را خطاب به همه مکلفان در مجلسی انشا نماید، این حکم در حق همه حاضران در مجلس، فعلی و خطاب مولا نسبت به آنها نیز فعلی است، اما نسبت به غایبان در مجلس خطاب و معدومان (آیندگان) انشایی بوده و به مرحله فعلیت نرسیده است.
۲ - نکته
[ویرایش]
در این که شرایط عامه تکلیف، شرط فعلیت آن است یا فقط باعث رفع عقاب می‌گردد، اختلاف وجود دارد؛ مشهور ، آن را شرط فعلیت می‌دانند، اما برخی معتقدند خطاب مولا حتی برای کسانی که شرایط عامه تکلیف را ندارند فعلی و منجز است، اما عقل به رفع عقاب از آنان حکم می‌کند.
۳ - عناوین مرتبط
[ویرایش]
۴ - پانویس
[ویرایش]
| ۱. | ↑ مشکینی، علی، تحریر المعالم، ص۱۰۶. |
| ۲. | ↑ خمینی، مصطفی، تحریرات فی الاصول، ج۱، ص۴۳۹. |
| ۳. | ↑ فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۱۰، ص ۱۱۷-۱۰۴. |
۵ - منبع
[ویرایش]
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۵۲، برگرفته از مقاله «خطاب فعلی»
