قصد حسن ذاتی(اتیان عمل به داعی حسن ذاتی و نفسی آن)
چون عمل نزد مولی پسندیده است انجام می دهیم یا به قصد رجحان ذاتی یا به قصد محبوبیّت ذاتیّه یا به داعی مطلوبیّت نفسیّه یا به داعی ملاک و مناط انجام می دهیم.و یا قصد قربت به معنای اتیان عمل خالصاً لوجه الله است،یعنی جز خداوند و خشنودی او چیز دیگری مدّنظر نباشد و صددرصد عمل را لله انجام دهد.
قصد قربت به هر یک از این معانی باشد،با قصد امتثال امر فرق دارد.قصد امتثال امر اعتبارش عقلی است نه شرعی. ولی سایر معانی هیچ مانعی هیچ مانعی ندارد که اعتبارش شرعی باشد و اخذ آن ها در خطاب شرعی و متلق امر، بمکان من الامکان ؛یعنی هیچ مانعی ندارد.
ولی چیزی که باید در نظر داشت ،این است که قصد قربت به این معانی، شرط لازم و معتبر و لازم الرعایه نیست.
نتیجه: قصد قربت به آن معنا که ممکن الاخذ و الاعتبار در متعلق امر است،شرط و معتبر نیست.((فما قصد لم یقع))و و به آن معنایی که کافی یا معتبر نیست(قصد امتثال امر) به این معنا ممکن الاخذ نیست:((و ماوقع لم یقصد)).
