بطلان توهّم در نگاه مرحوم آخوند خراسانی
این توهّم واضح الفساد است ؛زیرا اگرچه سخن شما را نسبت به مقام تشریع می پذیریم و قبول داریم که تصوّر صلوه و لحاظ آن با قید قصد قربت کاملاً ممکن است و محذوری ندارد، ولی نسبت به مقام امتثال نمی پذیریم و می گوییم: بعد از امر هم اتیان ذات الصلوه به قصد امتثال امر آن،مقدور نیست،زیرا ذات الصلوه هیچ گاه مطلوب نبوده و امر ندارد. حتی پس از امر هم خود صلوه امر ندارد که به قصد امتثال امرش اتیان شود.آن که امر پیدا می کند عبارت است از مقید بما هو مقیّد ؛یعنی صلوه مقیّد به قصد قربت و قصد امتثال امر.قاعده کلّی هم این است که هر امری مکلّف را به متعلّق خود و به همان چیزی که تعلّق گرفته( مقیّد بما هو مقیّد) دعوت می کند نه چیز دیگر (ذات المقیّد) .پس ذات الصلوه که مقدور است هیچ گاه امر ندارد تا به قصد امتثال امرش اتیان شود و صلوه مقید به قصد امتثال امر،امر دارد که آن هم مقدور نیست. زیرا صلوه مقید به قصد امر را به داعی کدام امر انجام می دهیم؟امر دیگری نیست تا این مجموعه را به داعی امر دیگر انجام دهیم.پس کماکان در مقام امتثال ،مکلّف قدرت بر امتثال ندارد و اخذ قصد مذکور در این مرحله مستلزم محال و تکلیف بما لایطاق است.
