فَوَا أَسَفَا مِنْ خَجْلَتِی وَ افْتِضَاحِی وَ وَا لَهْفَا مِنْ سُوءِ عَمَلِی وَ اجْتِرَاحِی
فَوَا أَسَفَا مِنْ خَجْلَتِی وَ افْتِضَاحِی وَ وَا لَهْفَا مِنْ سُوءِ عَمَلِی وَ اجْتِرَاحِی
پس بسی افسوس از شرمندگی و رسوایی من! و ای دریغ از کار بدم!
توجه به الطاف الهی؛ زمینه‌ساز ارتقای کیفیت مناجات
برای اظهار #پشیمانی_از_لغزش و خطا و غفلت به درگاه الهی لازم است از تعبیرات گوناگون و مناسب این حقیقت استفاده شود که هر کدام لطافت ویژه‌ای دارد. امام سجاد(علیه السلام) در این قسمت به عنوان فریاد زننده و ناله کننده به درگاه الهی از چنین دردی پرده برداری می‌فرماید. رسوایی واقعی آدمی، در نتیجه‌ی #عدم_ارتباط_با_حق_تعالی است و بدیهی است در مواقعی که ذهن انسان مشغول مسائل روزانه است و در حالات عادی سرگرم مسایل روزمرگی است، چنین درک‌هایی برایش حاصل نخواهد شد.
بنابراین باید در خلوت‌ها در جستجوی به دست آوردن این‌گونه حالات باشد و هر چه توجه عبد به نعمت‌ها و الطاف بیکران الهی به خویش بیش‌تر باشد، خجالتش در درگاه خداوندی به واسطه‌ی اعمالی که در برابر حق تعالی انجام داده، فزون‌تر گردیده و در نتیجه، فرازهای مذکور در مناجات را بیش‌تر درک کرده و ناله‌اش هنگام گفتن آن‌ها سوزناک‌تر خواهد بود.
