عمل صالح
«عمل صالح» افعال اختیاری انسان است که همراه با «صلاح» باشد؛ یعنی دارای نظم و اعتدال بوده و هیچ گونه خللی در آن وارد نشود و فسادی در آن نباشد.
با توجه به اینکه عمل صالح و مشتقاتش بیشتر از 87مرتبه در قرآن ذکر شده است و همة آن ها همراه با
«آمنوا» و یا «هو مؤمن» یا نظیر آن می باشند، بدون شک عمل صالح در نزد خداوند در صورتی مؤثر و مقرّب است
که توأم با ایمان به خدا باشد و در غیر این صورت ارزش خود را از دست می دهد. بنابراین با در نظر گرفتن «ایمان»، هر کار شایسته ای که مطابق با موازین عدل و انصاف باشد، مورد رضای خدا و مشمول عموم «الصالحات» است (خواه در شرع بالخصوص تعیین شده باشد یا نشده باشد) و می توان آن را انجام داد.
نکتة مهم آن است که آن عمل، فعل اختیاری انسان باشد و همراه با ایمان به خداوند متعال و در جهت رضای او انجام گیرد؛ زیرا عملی که همراه با نیت خالص نباشد، صلاحیت تقدیم به پیشگاه خداوند را ندارد و عمل صالح نامیده نمی شود.
در فلسفة تربیتی اسلام، انسان در پرتو ایمان جهت پرورش روحی و جسمی خود و برای رسیدن به کمال تلاش
می کند و این تلاش و کوشش است که بیانگر ایمان واقعی وی (که امری درونی و باطنی است) می باشد و زمینة
پاداش، جزا و ترفیع درجات را برای او فراهم می آورد.
در آیات الهی نیز بر اهمیت عمل تأکید فراوان شده است:
((وَ أنْ لَیسَ لِْلإِنْسانِ إِلاّ ما سَعی * وَ أنّ سَعْیهُ سَوْفَ یری * ثُمّ یجْزاهُ الْجَزاءَ اْلأوْفی))؛ «بهره ای
برای انسان جز سعی و کوشش او نیست و تلاش او به زودی دیده می شود. سپس به او جزای کافی
داده خواهد شد».
