شعر مثنوی معنوی

گر ترا از غیب چشمی باز شد

با تو ذرات جهان همراز شد

نطق خاک و نطق آب و نطق گل

هست محسوس حواس اهل دل

هر جمادی با تو می گوید سخن

کو ترا آن گوش و چشم ؟ ای بوالحسن !

گر نبودی واقف از حق ، جان باد

فرق کی کردی میان قوم عاد؟

جمله ذرات در عالم نهان

با تو می گویند روزان و شبان

ما سمیعیم و بصیر و باهشیم

با شما نامحرمان ، ما خاموشیم

از جمادی ، سوی جان جان شوید

غلغل اجزای عالم بشنوید!

فاش ، تسبیح جمادات آیدت

وسوسه تاءویلها بفزایدت

چون ندارد جان تو قندیلها

بهر بینش کرده ای تاءویلها