اجتهاد و بسترهای نظریه پردازی در فقه سیاسی شیعه در دوران معاصر
فرزاد تات | يكشنبه, ۶ اسفند ۱۴۰۲، ۱۰:۲۸ ق.ظ
نظریه, منظومه منسجم, هدفمند و تعمیم پذیر است که قابلیت صدق و کذب دارد. «نظریه پردازی» فرایندی علمی-پژوهشی, روشمند و دارای نظام است که در مسیر معرفی نظریه علمی جدید در ساختاری علمی و منطقی قرار دارد. فرضیه نوشته آن است که با توجه به تجربه آغازین نظریه پردازی در فقه سیاسی شیعه در دوران معاصر و با توجه به ویژگی های روش اجتهاد مانند عقلی-عقلایی بودن, انتقادی بودن, تعامل گری میان ثابت و متغیر و بومی گرایی, می توان با ژرف کاوی در برخی بسترهای بایسته همچون تولیدگری فقه سیاسی, گذر از نگاه فردی و پیوند با واقعیت های اجتماعی و نیز توانمندسازی این دانش برای پویایی و روزآمدی, به آستانه نظریه پردازی در فقه سیاسی شیعه نزدیک شد.
